DEPO

ZORAN M. MANDIĆ

DEPO

                Depo je mesto, uz apstrahovanje svih drugih sinonima i izvedenih značenja te imenice (spremište, garaža, stovarište,magazin, skladište, magacin, remiza, čuvalište, ostava, komora, odlagalište, špajz, pohranilište, hangar, čuvalište, pristanište, slagalište, magaza, spremnik, kolnica, repozitorij…), na kome se nešto, poput uspomena, pažljivo zavodi, ostavlja i zaštićuje, kako za sadašnje, tako i za prošle i buduće vremenske intervale. Ta zaštitnička želja je posledica “računanja” sa potrebama, koje mogu da iskrsnu, a za koje je neophodno priložiti dokaze i argumente.Da li je onda ispravnije reći da je depo mesto čuvanja dokaza – dokaznarnica i argumenata – argumentarnica, ili, pak uspomena – uspomenarnica? U kreiranju odgovora na to složeno pitanje neosporno bi mogli da se uključe i lingvisti, filolozi i semiolozi, iliti semiotičari, kao pomoć za etabliranje “uže” ili “šire” formalizacije značenja te imenice.

                Ne treba u takvom jezičkom poslu smetnuti s uma da su i neki poznati pisci, naročito pesnici, pre digitalne epohe, imali svoje depoe u koje su pohranjivali građu, kojom bi se, posle njih, služili njihovi eventualni budući biografi. Tu građu činili su: primerci njihovih objavljenih dela, zatim, rukopisi, fotografije,fotokopije, faksimili, autobiografske beleške, dnevnički zapisi, prepiske, testamenti i raznorazni izvodi i spisi iz imovinsko-pravnih i drugih ličnih dokumenata. Svaki od fizičkih  delova te građe, sa brojnim ličnim predmetima (odlikovanjima, ordenima, nagradama, pisaćim mašinama, lulama, muštiklama i drugim pušačkim alatkama, mastionicama, upijačima mastila, radnim stolovima i stolicama na kojima su sedeli za vreme pisanja) nosio je u sebi neku od važnih tajni. Međutim, depoi u današnjem digitalnom vremenu sve više i više bukvalno izlaze iz mode, ali ne da bi se zatro njihov trag, već da bi se bez velike buke preselili u svoje elektronske verzije, a prostori depoa naselili nekim drugim likovima stanara i podstanara. Na ovakvu promenu, ili, pak njenu dijagnozu neki od književnih velikana bi sa ironičnim izrazima zadovoljstva rekli: “Da, to je trebalo tako da se desi, jer za pisca je najbolje da se sve uništi posle njegove smrti”.