ZORAN M. MANDIĆ
SOMBORSKO SLIKARSTVO DANAS SA OSVRTOM NA JUČE
Od svih istorija Sveta među najuzbudljivijim, od pamtiveka,
a time i početaka ljudske civilizacije, je ona koja se bavi, kako bi to
slikovito rekao slavni argentinski pisac H. L. Borhes: počastima, mestima,
komemoracijama, diskusijama, odama i (pr)ocenama nacionalnih slikara. Njihovih
pokreta, pravaca i udruženja. Stvaralaca, koji su svojim delima proširivali i
širili fenomen saznanja u svim oblastima ljudske kulture. Znanja i veštine.
Koje vode nepresušni dijalog sa mitovima vizuelnog stanja Sveta. Naseljenog
subjektima jezičkih: znakova, diskursa i njihovih vibracija.
Istorija slikarstva deli se, ne samo, na toponime duha i
mišljenja svojih pojava, već i na karaktere, koji je usložnjavaju u njenim
manifestacijama. Čiji se paradoksi neretko uče, tumače i usvajaju na apstraktan
način. Jedna od njenih pojava je i Istorija slikarstva Sombora. Grada,
koji je u svojoj zelenoj ravangradskoj senzaciji živeo, menjao se i
preživljavao svoj urbus, zahvaljujući, često, njima. Njihovim likovnim:
rukopisima, otiscima i beleškama.
Na tom putu, koji uslovno započinje pojavom Mojseja Popovića (1729-1766), kao prvog somborskog slikara, nizale su se i tekle brojne epizode u likovima potonjih umetnika (Andreja Popovića, Stefana Elesijevića, Lazara Serdanovića, Paula Kronavetera, Atanasa Smolinića i dr.), koji su se međusobno, kao i pisci, razlikovali, uz konstataciju žaljenja što je danas gotovo nemoguće ontološki i vrednosno rekonstruisati opise i dijagnoze karaktera njihove (samo)svesti o slikarstvu kao umetnosti i mišljenju izražavanja, s obzirom da su mnogi od njih umetnost, u pomerenom shvatanju njenog fatuma, doživljavali, kao zanat(e) preslikavanja, doksografije i podražavanja određenih predložaka u najbukvalnijem ilustrativnom smislu. Naročito, novozavetnih biblijskih tema, rasprava i kompozicija.
U sažimanju predstave Istorije slikarstva Sombora, kako na vetrometini njenih tokova, tako i na razlikama, koje su opredeljivale i opredmećivale njihove vremenske putanje, slikarski Sombor, je svoje najsugestivnije faze imao u poglavlju, koje započinje slikarem Ivanom Radovićom (1893-1973), koji je, da citiramo književnika Veljka Petrovića, položio maturu u Gimnaziji u Somboru, pa se upisao u slikarsku akademiju u Budimpešti, a potom, nakon učenja pod voćstvom profesora Retija u slikarskoj koloniji u Nađbanji, nastavio studije u Pragu i Parizu. Radović je svojim: pejsažima, portretima, ikonama i eksperimentima tzv. primitivnog slikarstva ostavio dubok trag, kako u somborskom, tako i u srpskom slikarstvu, iako, često na njegovim nerazumljivo i neshvatljivo zapostavljan i zaboravljan.
Posle Ivana Radovića najatraktivnije uzvišeni slikar je Milan Konjović (1898-1993), koji je svojim mastodontskim opusom, uglavnom uljanih slika na lesonitu i platnu, slavu Sombora proširio diljem Evrope i Sveta. Snažni ekspresionistički stav svojstven samo slikarima eksplozivne naravi Konjović je iskoristio u imaginiranju autentičnog živog, gotovo, sirovog kolorita. Prepoznatljivog po transparentnoj crnoj konturalnosti, kojom je ogradio i istakao portrete svojih likova. Likova ljudi ovekovečenih u njihovim karakternim prikazima. Konjović je vraćajući se iz Pariza u svoj rodni Sombor naslikao Bačku u punoći njene pejsažne "arhitekture".
Imenik somborskih slikara bogastvom svoje likovne vizije suvereno je zadužio akademski slikar Ivan Jakobčić (1912-1997). Smisao njegove slikarske misije
Na tom putu, koji uslovno započinje pojavom Mojseja Popovića (1729-1766), kao prvog somborskog slikara, nizale su se i tekle brojne epizode u likovima potonjih umetnika (Andreja Popovića, Stefana Elesijevića, Lazara Serdanovića, Paula Kronavetera, Atanasa Smolinića i dr.), koji su se međusobno, kao i pisci, razlikovali, uz konstataciju žaljenja što je danas gotovo nemoguće ontološki i vrednosno rekonstruisati opise i dijagnoze karaktera njihove (samo)svesti o slikarstvu kao umetnosti i mišljenju izražavanja, s obzirom da su mnogi od njih umetnost, u pomerenom shvatanju njenog fatuma, doživljavali, kao zanat(e) preslikavanja, doksografije i podražavanja određenih predložaka u najbukvalnijem ilustrativnom smislu. Naročito, novozavetnih biblijskih tema, rasprava i kompozicija.
U sažimanju predstave Istorije slikarstva Sombora, kako na vetrometini njenih tokova, tako i na razlikama, koje su opredeljivale i opredmećivale njihove vremenske putanje, slikarski Sombor, je svoje najsugestivnije faze imao u poglavlju, koje započinje slikarem Ivanom Radovićom (1893-1973), koji je, da citiramo književnika Veljka Petrovića, položio maturu u Gimnaziji u Somboru, pa se upisao u slikarsku akademiju u Budimpešti, a potom, nakon učenja pod voćstvom profesora Retija u slikarskoj koloniji u Nađbanji, nastavio studije u Pragu i Parizu. Radović je svojim: pejsažima, portretima, ikonama i eksperimentima tzv. primitivnog slikarstva ostavio dubok trag, kako u somborskom, tako i u srpskom slikarstvu, iako, često na njegovim nerazumljivo i neshvatljivo zapostavljan i zaboravljan.
Posle Ivana Radovića najatraktivnije uzvišeni slikar je Milan Konjović (1898-1993), koji je svojim mastodontskim opusom, uglavnom uljanih slika na lesonitu i platnu, slavu Sombora proširio diljem Evrope i Sveta. Snažni ekspresionistički stav svojstven samo slikarima eksplozivne naravi Konjović je iskoristio u imaginiranju autentičnog živog, gotovo, sirovog kolorita. Prepoznatljivog po transparentnoj crnoj konturalnosti, kojom je ogradio i istakao portrete svojih likova. Likova ljudi ovekovečenih u njihovim karakternim prikazima. Konjović je vraćajući se iz Pariza u svoj rodni Sombor naslikao Bačku u punoći njene pejsažne "arhitekture".
Imenik somborskih slikara bogastvom svoje likovne vizije suvereno je zadužio akademski slikar Ivan Jakobčić (1912-1997). Smisao njegove slikarske misije
uzorno se odvijao u krugu: portreta sugrađana i mrtvih
priroda, koje je neretko, radio po narudžbini.
Jedan od najznačajnijih somborskih slikara je svakako Pavle Blesić (1924), slikar kombinovanog pejsaža sa: kapijama, bedemima i bođošima, umetnik snažne imaginativnosti.
Umetnica Ivanka Jovanović (1924-2006) sa pravom se naziva klasikom srpske naive, jer je prva iz tog korpusa umetnosti osvojila najčuvenije galerije Italije, a potom Evrope i Sveta. O njenoj ikonografiji prirode i velikim kompozicijama sa istoriskim i biblijskim temama pisao je dr Lazar Trifunović, a Nada Marinković joj je posvetila uzbudljive stranice njene romansirane biografije.
Naivni slikar Sava Stojkov (1925) je stekao ogromnu slavu svojim pejsažima Bačke na lesonitima, platnima i staklu. Njegov opus radova merljiv je sa velikim slikarskim opusom Milana Konjovića. O Savi Stojkovu pisala su gotovo sva bitna imena u savremenoj srpskoj kulturi, od likovnih kritičara, istoričara umetnosti, novinara, pesnika, pa sve do cenjenih akademika.
Branislav Brankov (1931) je svojim crtežima zasenio mnoge, i to, ne samo, somborske, nego i srpske slikare, predstavljajući se u njima vanserijskim darom, koji nažalost nije ispratio otiscima takve mogućnosti. U meri, koju taj dar neprikosoveno traži i zaslužuje.
Hadži Dušan Mašić (1935), akademski vajar i grafičar u svojim poetičkim nacrtima najsuptilnije i najsenzibilnije posvete imaginirao je kroz promišljanje likova i figura reminiscencija i meditacija. Njegovi radovi sa svojim metaforičkim grafikama i arhiktetonskim crtežima obišli su svet od Sombora, Ečke, diljem Evrope do dalekog Japana. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja, kao umetnik široke intelektualne radoznalosti, čija diskurzivnost nije odstupala, niti odstupa, od stava: "da treba živeti za umetnost, a ne od umetnosti" i nasilja marketinga.
Zoran Stošić Vranjski (1935) stekao je slavu na složenoj i uzbudljivoj mapi savremenog srpskog slikarstva svojim nebeskim i kosmičkim pejsažima, čije je paušalne praznine i pozadine gradio u duhu rembrantovskog patiniranog kolorita. Vranjski je svojim slikama "nebesnicama", takođe, kao Hadži Dušan Mašić i Ivanka Jovanović, obišao brojne galerije u zemlji i svetu.
Ovom nizu uglednih somborskih slikara svakako na svoj način pripada i Dušan Ćurković (1923-1985), slikar velikog glasa, koji je kao privremeni stanovnih Apatina, posle Beograda, Pariza i Sarajeva, svoje najblistavije umetničke trenutke doživeo u krugu somborskih slikara sa kojima se redovno pojavljivao na njihovim kolektivnim predstavljanjima, naročito, za vreme manifestacija Susreta gradova Sombora, Osijeka, Subotice i Baje.
Među slikarima, koji su rođeni pedesetih godina i kasnije Draganu Stojkovu (1951), slikaru koji je svoje akademsko zvanje stekao u Italiji, pripada lepo mesto u horizontu savremenog srpskog slikarstva. Njegova poetika distonira u formama hiper i foto realizma, gde su posebno istaknute metafore tema u detaljistički složenim "pričama". Stojkov je zastupljen u brojnim pregledima i antologijama savremenog srpskog slikarstva.
Akademski slikar Ljubiša Dimitrijević (1961) istakao se u traženju misterioznog saglasja (i sklada) između apstraktne i figurativne slike. Sav u posvećenju, stava, koji je Šejka hteo da pretoči u tzv. integralnu sliku, Dimitrijeviću je uspelo da na svojim platnima (is)prati duh modernog slikarskog mišljenja, po kojem sliku treba osloboditi od nervoze uzimanja podataka iz menija istorije svetskog slikarstva, onako kako su radili: Pikaso, Sezan, Baskijat, ili Milorad Bata Mihajlović. I to u smislu prevrednovanja tkiva i pulsa slike, koja se uvek "vrti" u sebi.
Jedan od najznačajnijih somborskih slikara je svakako Pavle Blesić (1924), slikar kombinovanog pejsaža sa: kapijama, bedemima i bođošima, umetnik snažne imaginativnosti.
Umetnica Ivanka Jovanović (1924-2006) sa pravom se naziva klasikom srpske naive, jer je prva iz tog korpusa umetnosti osvojila najčuvenije galerije Italije, a potom Evrope i Sveta. O njenoj ikonografiji prirode i velikim kompozicijama sa istoriskim i biblijskim temama pisao je dr Lazar Trifunović, a Nada Marinković joj je posvetila uzbudljive stranice njene romansirane biografije.
Naivni slikar Sava Stojkov (1925) je stekao ogromnu slavu svojim pejsažima Bačke na lesonitima, platnima i staklu. Njegov opus radova merljiv je sa velikim slikarskim opusom Milana Konjovića. O Savi Stojkovu pisala su gotovo sva bitna imena u savremenoj srpskoj kulturi, od likovnih kritičara, istoričara umetnosti, novinara, pesnika, pa sve do cenjenih akademika.
Branislav Brankov (1931) je svojim crtežima zasenio mnoge, i to, ne samo, somborske, nego i srpske slikare, predstavljajući se u njima vanserijskim darom, koji nažalost nije ispratio otiscima takve mogućnosti. U meri, koju taj dar neprikosoveno traži i zaslužuje.
Hadži Dušan Mašić (1935), akademski vajar i grafičar u svojim poetičkim nacrtima najsuptilnije i najsenzibilnije posvete imaginirao je kroz promišljanje likova i figura reminiscencija i meditacija. Njegovi radovi sa svojim metaforičkim grafikama i arhiktetonskim crtežima obišli su svet od Sombora, Ečke, diljem Evrope do dalekog Japana. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja, kao umetnik široke intelektualne radoznalosti, čija diskurzivnost nije odstupala, niti odstupa, od stava: "da treba živeti za umetnost, a ne od umetnosti" i nasilja marketinga.
Zoran Stošić Vranjski (1935) stekao je slavu na složenoj i uzbudljivoj mapi savremenog srpskog slikarstva svojim nebeskim i kosmičkim pejsažima, čije je paušalne praznine i pozadine gradio u duhu rembrantovskog patiniranog kolorita. Vranjski je svojim slikama "nebesnicama", takođe, kao Hadži Dušan Mašić i Ivanka Jovanović, obišao brojne galerije u zemlji i svetu.
Ovom nizu uglednih somborskih slikara svakako na svoj način pripada i Dušan Ćurković (1923-1985), slikar velikog glasa, koji je kao privremeni stanovnih Apatina, posle Beograda, Pariza i Sarajeva, svoje najblistavije umetničke trenutke doživeo u krugu somborskih slikara sa kojima se redovno pojavljivao na njihovim kolektivnim predstavljanjima, naročito, za vreme manifestacija Susreta gradova Sombora, Osijeka, Subotice i Baje.
Među slikarima, koji su rođeni pedesetih godina i kasnije Draganu Stojkovu (1951), slikaru koji je svoje akademsko zvanje stekao u Italiji, pripada lepo mesto u horizontu savremenog srpskog slikarstva. Njegova poetika distonira u formama hiper i foto realizma, gde su posebno istaknute metafore tema u detaljistički složenim "pričama". Stojkov je zastupljen u brojnim pregledima i antologijama savremenog srpskog slikarstva.
Akademski slikar Ljubiša Dimitrijević (1961) istakao se u traženju misterioznog saglasja (i sklada) između apstraktne i figurativne slike. Sav u posvećenju, stava, koji je Šejka hteo da pretoči u tzv. integralnu sliku, Dimitrijeviću je uspelo da na svojim platnima (is)prati duh modernog slikarskog mišljenja, po kojem sliku treba osloboditi od nervoze uzimanja podataka iz menija istorije svetskog slikarstva, onako kako su radili: Pikaso, Sezan, Baskijat, ili Milorad Bata Mihajlović. I to u smislu prevrednovanja tkiva i pulsa slike, koja se uvek "vrti" u sebi.
Jedan od najsuptilnijih slikara, koji živi i stvara u
Somboru je akademski slikar Tatjana Dimitrijević (1965). Na njenim
platnima dominira apstraktna projekcija Sveta, koja svojom magičnom likovnom
"personalnošću" depersonalizuje bukvalizam njegovih idila.
Dimitrijevićeva nosi u sebi posebnost modernog slikarskog mišljenja i potpuno
je intelektualno i stvaralački sazrela u njemu.
Akademski slikari Eugen Kočiš i Dragan Rakić, takođe zaslužuju punu pažnju ovog pregleda, kao afirmisani autori, a iza kojih ubedljivo nastupaju na putu sazrevanja i afirmacije, takođe, daroviti i obrazovani akademski slikari: Marija Šarac, Danilo Vuksanović, Aleksandar Saša Dimitrijević i Momir Bulović. Oni to pokazuju i dokazuju svojim zapaženim izložbama. I konceptima, koji su njihova najbolja preporuka. I preporuka njihove individualnosti.
Sombor je i grad slikara amatera, jedne povezane grupe, koja institucijski, kao udruženje živi skoro trideset godina. Između stotinak njenih članova, bilo bi nepravedno ne istaći Milorada Rađenovića Đeneta, vrsnog pejsažistu i slikara zanimljive inspiracijske bujnosti u izpoljavanju svedočanstava Sveta kroz figure njegovih detalja (građevina, hramova i dr.).
Ovim pregledom slikarskog Sombora obuhvaćen je fenomen kuriozitetivnosti te njegove građanske i urbanističke dimenzije. Njegovog karaktera, koji je svoj puni odraz našao u značaju i vrednostima dela svojih istaknutih likovnih umetnika.
Akademski slikari Eugen Kočiš i Dragan Rakić, takođe zaslužuju punu pažnju ovog pregleda, kao afirmisani autori, a iza kojih ubedljivo nastupaju na putu sazrevanja i afirmacije, takođe, daroviti i obrazovani akademski slikari: Marija Šarac, Danilo Vuksanović, Aleksandar Saša Dimitrijević i Momir Bulović. Oni to pokazuju i dokazuju svojim zapaženim izložbama. I konceptima, koji su njihova najbolja preporuka. I preporuka njihove individualnosti.
Sombor je i grad slikara amatera, jedne povezane grupe, koja institucijski, kao udruženje živi skoro trideset godina. Između stotinak njenih članova, bilo bi nepravedno ne istaći Milorada Rađenovića Đeneta, vrsnog pejsažistu i slikara zanimljive inspiracijske bujnosti u izpoljavanju svedočanstava Sveta kroz figure njegovih detalja (građevina, hramova i dr.).
Ovim pregledom slikarskog Sombora obuhvaćen je fenomen kuriozitetivnosti te njegove građanske i urbanističke dimenzije. Njegovog karaktera, koji je svoj puni odraz našao u značaju i vrednostima dela svojih istaknutih likovnih umetnika.
Нема коментара:
Постави коментар